Szkoła podstawowa – fotografii przyrody – cz.18

Do fotografowania przyrodniczych krajobrazów nie trzeba zachęcać; zachęcają same. Warto wybierać się do miejsc, które wryły się w naszą pamięć jako godne utrwalenia na zdjęciu. Najlepiej jeżeli są one blisko naszego zamieszkania; sugeruje to wielu pejzażystów. Dlaczego najlepiej? Bo za pierwszym czy drugim razem możemy nie mieć dobrego światła, a w fotografii krajobrazowej jest ono jeszcze ważniejsze niż podczas fotografowania zwierząt. To światło wydobywa i mocno maluje kształty, barwy i grę światłocieni, a właśnie te czynniki potęgują wrażenia, które swoimi zdjęciami chcemy przekazać oglądającemu. Moim zdaniem decyduje o tym, nie tyle unikalność tematu, co wzbudzająca emocje jakość jego pokazania.

Arcymistrz fotografii krajobrazowej Ansel Adams stwierdził, że żeby zrobić dobre zdjęcie, to trzeba „…wiedzieć gdzie się ustawić”. Zatem, po pierwsze, musimy podjąć decyzję, z jakiego miejsca będziemy fotografować, z jakiej strony i z jakiej odległości wybrany fragment krajobrazu jest naszym zdaniem najbardziej fotogeniczny W ten sposób określimy perspektywę, która pozwoli na najlepszą kompozycję zdjęcia. Tu przydają się zagnieżdżone w naszej podświadomości wrażenia przeżywane podczas oglądania najlepszych zdjęć krajobrazowych mistrzów fotografii.

Po drugie, starannie wybierzmy ogniskową i wielkość otworu przysłony. Ogniskowa, dobrana do odległości między aparatem a fotografowaną sceną, decyduje o zawartości zdjęcia i jego przestrzenności (zagęszczeniu elementów krajobrazu, potencjalnym wrażeniu trójwymiarowości). Przysłona, z kolei, decyduje o głębi ostrości. Nie jest prawdą, że zawsze należy korzystać z najkrótszej ogniskowej i mocnego przymknięcia przysłony. Krótka ogniskowa to szeroki kąt widzenia, ale wybierając jej wartość, powinniśmy starannie określić granice przyszłego obrazu.

Po trzecie, starajmy się też stosować jak najniższą wartość ISO, która jest możliwa do zaakceptowania przy danym świetle. Posługujmy się podglądem histogramu i pojawianiem się „zebry” (jeżeli aparat to umożliwia). Korygujmy nastawy sugerowane przez wewnętrzny światłomierz aparatu, zwracając uwagę na jak najlepsze wykorzystanie rozpiętości tonalnej matrycy. Wynikowy czas naświetlania zdjęcia może okazać się długi, nie zawsze dobry do zaakceptowania (np. kiedy fotografujemy rośliny przy dużym wietrze). Szukajmy wtedy optymalnego kompromisu między otworem przysłony, ustawieniem czułości ISO i czasem ekspozycji albo spróbujmy kiedy indziej.

Ostatnią rzeczą, którą wymienię jako konieczność, jest sztywny statyw dopasowany do masy aparatu. Statyw pozwala na bardzo precyzyjne zaplanowanie kadru; jeżeli stabilne światło pozwala, róbmy to bez pośpiechu. Statyw jest tą częścią fotograficznego sprzętu, której najbardziej nie lubię nosić, a jednocześnie nie mogę się bez niego obyć. Bez niego (i bez kabelka spustowego) nie wychodzę w plener.